lekkość bytu na to nie pozwala
unosząc jak piórko na wietrze wiotczejące ciało,
Nie pomoże pocieranie skostniałymi kończynami,
uśpionego nie pobudzisz.
Nic nie wskórają zlekceważone zmysły,
lepkie i mięciutkie jak cukrowa wata.
Wiecznie sztywnego, wyobraźnią nie wskrzesisz,
gnije w grobie błogiego "ja".
Wiszą suche jęzory,
błyszczą zmanierowane ekstazą twarze,
białko przykrywa źrenice ,
nieruchomi w przysiadzie albo na baczność,
druhny, druhowie,
bracia i siostry,
zmarszczena duchowo sekta,
mantrujący ja jestem bogiem, ty jesteś bogiem.
A co kiedy przypili ostatkiem sił mistycznych,
w nieruchomym ciele,
jak zejść z ostatniego piętra
gdzie uczą o miłości, która kocha się z miłością.
Czy jest nadzieja?
Może spaść z firmamentu,
pilnując by nieznajomy już nigdy więcej,
nie posklejał i napełnił, naszego rozbitego naczynia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.