ogród Euanthesa
z miejscem porodów
na wybrukowanym biało-żółtą kostką,
jajowatym placu.
Odrastają przycięte żywopłoty
w kształcie serc przebitych strzałą,
nisko nad trawnikiem w gorącej mgiełce
roznosi się woń rozlanej zupy rybnej
według przepisu Jowisza,
żyzna i zagotowana ziemia paruje,
Dionizos skończył budować saune.
W centrum stoi marmurowa fontanna
ozdabiana rokokowymi kwiatkami
z najdroższych, porozbijanych nagrobków,
tryska z niej bez końca
przelana krew.
Służki opasłego playboya
pragną rodzić na jego warunkach,
bez promieni słońca na skórze
na zroszonej winem trawie
z przykurczonymi nogami
trzymają się za kolana w ciągłym napięciu
waciki na oczach powstrzymują łzy
na głowach zamiast włosów,
wyrastają sztywne od lakieru peruki
z powpinanymi w środek
kolorowymi metkami o jednakowej cenie.
Jeden, dwa, trzy
skurcze są coraz silniejsze
przygryziona pępowina,
już tu jest, on żyje, urodziły.
Szymona trzeba poskładać,
skleić w jedno,
ma wiele matek,
ojciec się zgubił.
Maleńki mag wbiegł miedzy krzaki
święcący, nabłyszczony oliwką
zbiera do kolekcji
porozbijane główki maszkaronów
ze zburzonej świątyni Chrystusa Króla,
zjada resztki opłatków z tabernakulum.
Powoli jego serce przestaje bić
to dziedziczne,
ojciec za młodu,
przeszedł dwa zawały,
Duch Święty przyznał mu rentę.
Pączuś Szymona znowu drga,
jeszcze chwila dla życia.
Piękniś mag szykuje się na podryw
skóra zabalsamowana, twardnieje,
białe loczki na głowie
nie przestają się wić,
oczy podkreślone czarnym tuszem do rzęs
ze strachu wypatrują rodziców,
wklęsły brzuch poklepują setki dłoni,
mały siusiak zwisa w dół
jak na posagu rzymskiego bóstwa.
Szymon osłupiał trwa w stuporze,
słucha przyspieszonych oddechów,
panie i panowie coraz szybciej dochodzą,
sztywna dusza musi wślizgnąć się w jego ciało
wejść i wyjść bez uszczerbku na zdrowiu,
gdyby się nie udało
to seksualny zaklinacz,
Szymon Mag zostanie na zawsze
w hałaśliwym ogrodzie,
sam jako nieruchomy posąg.
