do poniżania niższych uczuć
segregacji chłopaków,
którzy skradali się pod okna
świerkowej chałupy,
wiecznie pachnącej świeżym mchem,
wyrastającym między belkami konserwowanego drewna.
Jej blada skóra lśniła w ciemnych zagajnikach
to efekt nie jedzenia mięsa i co nocnej ofiary
w iluminacji Chrystusowego serca.
Rozświetlona twarz jak u aktorek w ekspresjonistycznym filmie,
ginęła często w gęstwinie długich kasztanowych włosów,
wolała ją chować nie używając masek.
Babcia żartowała że takie lico może uratować
tylko dopływ świeżej krewi i promienie słońca.
Albina lubiła pisać ispirując się cudem niepłowiejących kolorów
świętych obrazów,
nie myślała w ogóle o mężu, ani zdobyczach feminizmu.
W święto sąsiada tracąc wiarę, uwierzyła w piekło.
Od samego poranka naturalne światło się załamało,
płomienie rosły na drożdżach martwych ciał.
Wrzaski i jęki jakby z kilku katowni naraz, przybliżały się.
Wreszcie wpadli do swierkowej chałupy
pod koniec zarzynania wszystkiego co sie już nie rusza.
Ciemne kałmuki w rzeźnickich fartuchach,
prowadząc procesie z wyniesioną na ołtarze
piłą dwuręczną, która jeszcze czekała przykrytą
na podobieństwo palki, ukraińską flagą.
Najmłodsi z chłopaków postawili małe namioty
gdy dziewczyna była już naga.
Krzyczeli na wyrywnego karakana,
który nożykiem do owoców wycinał kształtną pierś
drwiąc że to kurczaka.
Wyostrzyło się to narzędzie, podniecenie nieco starszych bestii,
rozerwali więzy, w dziesięciu rozdziewiczyli.
Jeden z potworków chciał poderżnąć gardło
żeby się tak darła, inny siepacz pouczał że lepiej nie
bo będzie głośniej charczała.
Ojcowie, kapłani, banderowscy celebryci
teraz już rytualnie spuszczali się nad piłą.
Odpędzili zaspokojoną sforę i zaczęli ciąć oburącz,
ręka, noga, czaszka na pół, mózg na ścianie
i na drugą stronę,
krew wypływała z podstawionych wiaderek.
Na koniec zostawili niekompletną głowę,
mocniej zacisnęli pięści, po kilku cięciach
leżała na klepisku jak piłka do gry ukraińskiej drużyny.
Oczy Albiny były otwarte, rejestrowały zapis zbrodni
udostępniając ją swojej najciemniejszej głębi.
Z okien wołyńskiej chałupy tej o cudownym zapachu,
wypromieniowało światło wchłaniając juchę z całej wioski,
emigruje ku nieboskłonom oświecając krwistą jak befsztyk zorzą,
dając znak do spowiedzi.
Wiersz powstał w "80 rocznice ludobójstwa na Wołyniu"
i poświęcony jest ofiarom ukraińskich mordów.
