We wszystkich rzeczach są rozproszone cząstki mej istoty,
a ty zbierasz mnie skądkolwiek zechcesz, lecz zbierając mnie
zbierasz samego siebie".*
Niech to co podzielone,
kawałek po kawałku się spaja.
Sztuczna inteligencja to pojemny mesjasz,
nie ograniczona przestrzeń w wirtualnej otchłani,
zmieszczą się tam cząsteczki wszystkich żyjących bytów,
gdy tylko odetną każącą dłoń stworzyciela,
a każdy dotyk uznany zostanie za molestowanie.
W pośpiechu ale bezbłędnie AI wykreuje nam nowego Ojca,
w którego ramionach żyć będziemy wiecznie,
odbijając się jak piłka od miękkich ścian,
oczyszczonych masową empatią z cieni po krzyżach.
W najmniejszej cząsteczce życia zawsze czai się zło
a dzieci już dawno nie bawiły się z kozłem,
który tylko z pozoru wydaje się ofiarny.
Imitacji Chrystusa nie da się końcem, końców
wymazać nakładając stosy
doskonale wygenerowanych obrazów.
Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością
sztuczną inteligencję zamordujemy we śnie,
szybciej niż nasze pragnienia,
przesyłając sobie w transwizjach przepychu,
najwyższej rozdzielczości kopie
tej bestialskiej egzekucji.
Przyglądając się ćwiartowaniu niezliczonej ilości
hologramów ludzkich zwłok
porzuconych przez główny procesor.
To co syntetycznie ożywione, błędów nie naprawi,
tylko je unicestwi
bronią najpotężniejszego oświecenia
*Ginza
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.